آیا ممکن است کسی در شعله های آتش خود، بسوزد؟ ممکن است این یک سوال عجیب به نظر برسد، اما بسیاری از مردم معتقدند جواب این سوال مثبت است. آن ها به نمونه هایی در طول تاریخ اشاره می کنند که افراد بدون اثری از آتش و سوختگی در محیط اطراف، خود در آتش سوخته اند. مخالفان می گویند احتراق خود به خودی انسان امری غیرممكن است. اما حق با چه کسی است؟
تاریخچه احتراق خود به خودی انسان (SHC) تا سال های ۱۴۰۰ قدمت دارد. گفته می شود كه شوالیه پولونوس ورشتیوس، قبل از بالا آوردن آتش، دو لیوان شراب نوشیده و از آتش سوخته است. اما یکی از اولین نمونه های مکتوب در سال ۱۶۳۳ صورت گرفت که توماس بارتولین، آناتومیست دانمارکی، توضیح داد چگونه یک زن در پاریس در حالی که خوابیده بود، به خاکستر کشیده شد اما تشک او تحت تاثیر شعله های آتش قرار نگرفت.
وقتی چارلز دیکنز از پدیده احتراق خود به خودی انسان برای کشتن شخصیتی به نام کروک در رمان “خانه ی سفید” استفاده کرد، این پدیده همه گیر شد. اخبار مربوط به افرادی که در شعله های آتش گرفتار می شدند، و ظاهرا دلیل خارجی برای آن وجود نداشت، در قرن گذشته نیز بارها جمع آوری شده است.
بیش تر این مثال ها، موارد مشترک زیادی دارند: فرد معمولا بی تحرک است (غالبا به دلیل مست بودن یا کشیدن مواد مخدر، گاهی اوقات به دلیل ناتوانی جسمی). بدن معمولا کاملا به خاکستر تبدیل می شود، اما گاهی اوقات اندام ها دست نخورده باقی می مانند. همانطور که قبلا نیز اشاره کردیم، محیط اطراف شخص غالبا تحت تاثیر آتش قرار نمی گیرد، به جز چند لکه مرموز باقی مانده بر روی دیوارها یا سقف.
چنین چیزی چگونه ممکن است؟ طرفداران این موضوع چند نظریه دارند. برخی می گویند این اتفاق هنگامی رخ می دهد که آنزیم های گوارشی باعث شعله ور شدن گاز متان در روده ها شوند. اما این نظریه توضیح نمی دهد که چرا بیش تر قربانیان بیش ترین آسیب را در خارج از بدن خود تجربه می کنند، نه در داخل.
فرضیه های دیگر، می گویند که این امر در نتیجه الکتریسیته ساکن بیش از حد در بدن، مقداری نیروی ژئومغناطیسی خارجی یا حتی یک ذره زیر اتمی جدید به نام پیروتون اتفاق می افتد. اما تاکنون، هیچ اثبات علمی درستی برای پشتیبانی از این ایده ها وجود نداشته است.
علم در این زمینه چه می گوید؟
اما حتی اگر یک شعله از منبع دیگری مثل یک جرقه الکتریکی یا یک سیگار روشن به وجود آمده باشد، این موضوع را توضیح نمی دهد که چرا قربانیان به اصطلاح SHC، بطور کامل می سوزند. علم توضیحات احتمالی دارد. این پدیده، اثر wick یا اثر فتیله نامیده می شود.
شمع، از یک فتیله یا افروزه ساخته شده که توسط موم احاطه شده است (یک منبع اشتعال و سوخت). هنگامی که فتیله را با شعله خارجی روشن می کنید، گرما، موم نزدیک به فتیله را ذوب می کند. سپس موم مایع با اثر مویینگی به فتیله کشیده تا اینکه به شعله برسد و تبخیر شود و گرمای بیشتری ایجاد می کند که سبب ادامه چرخه می شود. به همین دلیل یک شمع می تواند به مدت خیلی طولانی، بسوزد و روشن بماند.
بدن انسان را می توان به عنوان شمع درونی تصور كرد: لباس یا موهای قابل اشتعال مانند فتیله، و چربی بدن به عنوان منبع سوخت عمل می كند. هرچه گرما از شعله به چربی برسد، ذوب شده و درون “فتیله” خیس می شود و بخار می شود و گرمای بیشتری ایجاد می کند تا بدن دائما سوزانده شود. تمام سوخت مورد نیاز آتش در آنجا فراهم است، به همین دلیل محیط قربانی را دست نخورده نگه می دارد و در نتیجه تنها چند لکه چربی به جای می ماند.
نوشته مرتبط: ریچارد کوکلینسکی – داستان زندگی پرکارترین هیتمن تاریخ مافیا
باز نشر مطالب سایت بدون ذکر نام و لینک فعال مطلب سایت پیتونیک ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
مراجع
اینطوری باید روی محیط اطراف خودش،مثل رختخواب و بالش هو سوختن تاثیر بزاره.درحالی که بقیه اجسام سالم هستند.